شمر شناسی ...

و گاهی انسان، حیوان ساکتی است که ازینکه ناراحت است خوشحال است. ازینکه خود را آزار می دهد لذّت می برد. و ازینکه ذهنش را خراش می اندازد خوش است. حیوان درنده ای که یکسر خودش را می درد. با خودش وحشی و با دیگران رام است. اهلی بیگانه و وحشی ِ آشنا. دیوانه ای که گاهی عاشق میله های قفس است ...

.

.

شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو

ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست ...

.

.

" من پیش از این می خواستم، گفتار خود را مشتری

  و اکنون همی خواهم ز تو، از گفت ِ خویشم واخری ... "

.

.

طبعاً مولوی ..

درست است که می گویند انسان اسم مصغّر نسیان است، امّا سخت است سی سالگی های کسی طوری باشد که چیزهایی را که نباید، فراموش کند و چیزهایی را که باید، نتواند ...

.

.

نیّت کردم که رادیو را که روشن کنم، خداوند آرامم کند با مطلبی .. این شعر آمد .. از آلبوم قصّه ی باران، سالار عقیلی .. با اینکه این روزها دیگر موسیقی چندان نمی گیردم، با شعر مولانا جان دیگری یافتم .. 

.

.

" و ضرّی لایکشفه الا رافتک ... و غلّتی لا یبردها الا وصلک ...  "

و بدحالی ام را جز مهر تو نگشاید .. و سوز دلم را جز وصل تو فرو ننشاند .. 

.

مناجات مفتقرین/ صحیفه ی سجّادیه ..

" من ندارم سر یاس .. 

  با امیدی که مرا حوصله داد ... "

.

.

" کسی را می خواستم که خودش در درون، آنقدر جالب باشد که ازم سراغ یک شهر جالب نگیرد، کسی که به اندازه کافی به سرچشمه ی اشتیاق نزدیک باشد، کسی که با جنبه های تاریک تر و غم بار تر روح آدمی آشنا باشد تا به استقبال سکوت آخر هفته زوریخ بشتابد ... "

.

.

آلن دو باتن .. در باب افسون اماکن پر ملال ...